23.59 της 1-1-2024 ήταν η ώρα που έδειχνε το ρολόι του αυτοκινήτου, καθώς το παρατήρησα φευγαλέα από τη θέση του συνοδηγού. Την ίδια στιγμή της διαδρομής έστρεψα το κεφάλι προς το παράθυρο για να θαυμάσω έξω από αυτό τη μαγευτική θέα της Θεσσαλονίκης τη νύχτα, με τα χιλιάδες μικροσκοπικά φωτάκια της να λαμπιρίζουν από μακριά σαν διαμαντάκια… Και τότε οι ματιές μας διασταυρώθηκαν τυχαία για μερικά δευτερόλεπτα, τόσα όσα χρειάστηκαν για να προσπεράσω εκείνο το συγκεκριμένο σημείο του τσιμεντένιου διαχωριστικού του οδοστρώματος από το… «χάος» της φύσης.
Δεν θα μπορούσα να μην την προσέξω, αφού καθόταν καμαρωτή καμαρωτή κι αμέριμνη ακριβώς πάνω στο διαχωριστικό τοιχίο και κουνούσε την ουρά της νωχελικά. Έστρεψε μόνο το κεφαλάκι χωρίς να μετακινηθεί καθόλου κι έριξε μία γρήγορη, αδιάφορη ματιά, έτσι απλά για τσεκάρισμα, προς τα διερχόμενα από το σημείο οχήματά μας, μάλλον γιατί άκουσε θόρυβο και είδε πολλά φώτα μαζεμένα. Αλλά δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή! Δεν κουνήθηκε ρούπι από τη θέση της!
Πόσο παράξενη αντίδραση αλήθεια! Άλλες φορές τα περισσότερα ζωάκια που συναντώ κατά τη νυχτερινή οδήγηση, το βάζουν συνήθως έντρομα στα πόδια μόλις αντιληφθούν κίνηση, θόρυβο και φώτα. Η ήρεμη αυτή, σχεδόν βαριεστημένη αντίδρασή της με έκανε να εκπλαγώ πολύ και να απορήσω ταυτόχρονα. Για να την παρατηρήσω ακόμη καλύτερα, έστρεψα τώρα πια όλο το σώμα μου προς το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου και την έβλεπα να «μικραίνει» και να «απομακρύνεται» από μένα στην ευθεία του δρόμου που άφηνα πίσω μου.
Ήταν μία μικρή αλεπουδίτσα που καθόταν ήσυχα ήσυχα πάνω στο τσιμεντένιο τοιχαλάκι στην άκρη του δρόμου με το κεφαλάκι στραμμένο προς τον ουρανό. Καθόταν πλέον ακίνητη, ατάραχη και… ρέμβαζε! Ποιος ξέρει τι να ονειρευόταν; Φαινόταν σαν να είχε μαγνητιστεί από το φεγγάρι, που ξεπρόβαλε μεγάλο κι ολοφώτεινο μέσα από ένα μικρό συννεφάκι και παρέμεινε στο ίδιο σημείο κολλημένη, μέχρι που το αυτοκίνητο έστριψε και την έχασα εντελώς από το οπτικό μου πεδίο…
Υπό κανονικές συνθήκες τέτοια ώρα η πλάση ησυχάζει και τα «καλά κορίτσια», άνθρωποι κι αλεπουδίτσες, έχουν ήδη πέσει για ύπνο… 😉 Πολύ θα ήθελα ωστόσο να μπορούσα να αντέξω στο κρύο, να καθίσω δίπλα της για να κοιτάμε μαζί το φεγγάρι. Καθεμιά μας για δικούς της λόγους και με δικές της σκέψεις…
Καλώς όρισες 2024 μαζί με τις χαριτωμένες εκπλήξεις σου!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
