Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων κι όλοι όσοι συμμετείχαν στις εξετάσεις, συλλογίζονται πώς να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό τους δελτίο ανάλογα με τα μόρια που συγκέντρωσαν.
Φυσικά αυτός δεν είναι ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής. Από καιρό τριβελίζει το μυαλό παιδιών και των γονέων τους το φλέγον αυτό ζήτημα ως προς τις προοπτικές και τις προσδοκίες όλων τους για τη μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση που ευελπιστούν να επακολουθήσει του πέρατος των σπουδών. Η στάθμιση της επιλογής της τελικής κατάταξης των σχολών γίνεται συνήθως ανάμεσα στα όνειρα, τα θέλω, τα πρέπει και φυσικά τα οικονομικά μπορώ της κάθε οικογένειας.
Όμως πώς μπορεί να γνωρίζει ένα παιδί με βεβαιότητα σε εκείνα τα όρια ανηλικότητας-ενηλικότητας, εκεί γύρω στα 17 με 18 του έτη, τι ακριβώς θέλει να σπουδάσει στη ζωή του και ποια επαγγελματική πορεία πρέπει να ακολουθήσει; Και ποιος γονιός μπορεί να το συμβουλέψει με βεβαιότητα ότι η προτροπή-συμβουλή-ενίοτε και προσταγή, θα είναι η ιδανική κι επιτυχής επαγγελματική και οικονομική διέξοδος για το παιδί του;
Συλλογίζομαι ότι σε τέτοιους καιρούς μέγιστης οικονομικής κρίσης κι ακόμη μεγαλύτερης ανασφάλειας είναι ρεαλιστικό και κατανοητό να κάνουν όλοι εκπτώσεις στα όνειρά τους. Όμως είναι αυτό σωστό; Και πόσοι τελικά το αποδέχονται υποτασσόμενοι σε κάποια εύκολη ή απλά αυτονόητη πεπατημένη λύση στα μέτρα των δυνατοτήτων, των ευκαιριών και στη μοίρα τους; Και πόσοι άλλοι έχουν το σθένος να αντιδράσουν και να μην υποταχθούν μοιρολατρικά συμβιβαζόμενοι σε μία φοιτητική-ζωή στον αυτόματο πιλότο; Πόσοι από εμάς δεν ομολογούμε ότι θα κάναμε ίσως μία διαφορετική επιλογή σχολής, αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων τις τωρινές οικονομικο-πολιτικές εξελίξεις και συνθήκες;
Συχνά διερωτώμαι επίσης στα πλαίσια αυτής της τόσο σοβαρής συζήτησης, που εγείρεται κάθε χρονιά περίπου τέτοια εποχή… Μπορεί κανείς αλήθεια να προδιαγράψει το μέλλον με ασφάλεια; Μπορεί κανείς να πάρει την ευθύνη να καθοδηγήσει, να πατρονάρει και να υποδείξει σε κάποιον άλλο τι πρέπει να κάνει στη ζωή του για τα επόμενα τουλάχιστον 40 χρόνια; Ακόμη κι αν αυτός είναι το ίδιο του το παιδί;
Προσωπικά θα το έθετα κάπως διαφορετικά αυτό το τελευταίο «πονεμένο» ερώτημα… Ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι το ίδιο του το παιδί;
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
