Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά τον χαρακτήρα <<παραγωγής μεταναστών>>. Για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έφευγαν από τη χώρα, σε αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος στην Ευρώπη, ή πέρα από τον Ατλαντικό. Το φαινόμενο αυτό ίσως ανακόπηκε στα τέλη του 20ου και στις αρχές του παρόντος αιώνα, ωστόσο, εδώ και χρόνια έχει ενταθεί ξανά, με νέο περιεχόμενο αυτή τη φορά. Πλέον δεν φεύγουν ανειδίκευτοι εργάτες για τα εργοστάσια και κάθε λογής εργασία, αλλά μορφωμένο, κατά κύριο λόγο εξειδικευμένο προσωπικό.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο λυπηρό από την μια πλευρά, απολύτως λογικό και κατανοητό από την άλλη. Είναι πολύ δύσκολο από κάθε άποψη να έχεις αφιερώσει ουκ ολίγα χρόνια σε σπουδές και απόκτηση <<εφοδίων>>, χωρίς να υπάρχει αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει πως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εργαστεί στον κλάδο, τον οποίο επέλεξε να υπηρετήσει. Φυσικά, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, ιδιαίτερα δε όταν υπάρχει ανάγκη, ωστόσο, η προσπάθεια χρόνων θα έπρεπε να ανταμείβεται με κάποιον τρόπο. Γνωρίζοντας πως στο εξωτερικό υπάρχει η απορρόφηση, με καλούς οικονομικούς όρους, είναι επόμενο να φαντάζει ως η καλύτερη επιλογή.
Είναι ταυτόχρονα και ένα ζήτημα φιλοδοξίας. Όποιος έχει τον στόχο να κάνει το βήμα παραπάνω, οδηγείται εκ των πραγμάτων στην αναζήτηση καλύτερης τύχης έξω. Όλες οι αντιρρήσεις είναι δεκτές και έχουν ψήγματα αλήθειας οπωσδήποτε, προσκρούουν όμως στην σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα. Δεν είναι φυγοπονία, ούτε εύκολη λύση, σε καμία περίπτωση. Είναι όμως ζήτημα επιβίωσης, σε όποια μορφή μπορεί ένα τέτοιο ζήτημα να προκύψει. Η Ελλάδα χάνει γνώση, εξειδίκευση, ιδέες, ευκαιρία για πρόοδο. Φαίνεται όμως πως δεν είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τα προαναφερθέντα. Και στην τελική το ρητό <<ο καθένας για τον εαυτό του>> βρίσκει την τέλεια εφαρμογή του.
