Ήρθαν τα εμβόλια κατά του COVID στη ζωή μας, και ως Έλληνες αποδείξαμε και πάλι ότι μπορούμε να μαλώσουμε και να χωριστούμε με το οτιδήποτε. Το άρθρο αυτό δεν εστιάζει στη χρησιμότητα ή αναγκαιότητα των εμβολίων, ούτε τις πιθανές παρενέργειες τους. Το θέμα του άρθρου είναι η ρητορική την οποία αναπτύσσουν οι δύο πλευρές. Εμβολιασμένοι και μη. Μια ρητορική μίσους, η οποία αυξάνει την ένταση και την πόλωση, οι οποίες στην Ελλάδα ξέρουμε μέχρι που μπορεί να οδηγήσουν.
Η κατάσταση εκτραχύνεται μέρα με τη μέρα, και είναι ανεξάρτητη από την πολιτική της κυβέρνησης. Ανάλογα με το <<στρατόπεδο> του καθενός, έχουμε εκφράσεις που προάγουν τον διάλογο και την υγιή ανταλλαγή απόψεων. Αν είσαι ανεμβολίαστος <<θα πονέσουν τα αυτάκια σου αν φοράς μάσκα;>> και είσαι <<ένας ψεκασμένος ηλίθιος, μια υγειονομική βόμβα και με βάζεις σε κίνδυνο>>. Αν είσαι εμβολιασμένος <<είσαι ηλίθιος, θα πάθεις καρκίνο και θα πεθάνεις>> ή είσαι <<πιόνι>>, <<πρόβατο>> και άλλα παρόμοια. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν φυσικά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων με ειλικρινή αγωνία για τον συνάνθρωπο. Στόχος είναι η ικανοποίηση του απύθμενου εγωισμού και κομπλεξισμού μας, καθώς και μια ασίγαστη επιθυμία να επιτεθούμε και να προσβάλλουμε τον διπλανό μας. Οι περισσότεροι δεν είμαστε ειδικοί επί του θέματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προσπαθούμε να επιβάλλουμε την γνώμη μας, πολλώ δε μάλλω, με τον τρόπο που το κάνουμε. Είναι άλλο πράγμα να ανταλλάσσουμε επιχειρήματα και να εκφράζω θέση υπέρ ή κατά των εμβολίων, και άλλο πράγμα αποτελούν οι προσβολές και οι χαρακτηρισμοί.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα. Αυτό προϋποθέτει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι και να βελτιωθούμε προσωπικά ως άνθρωποι. Το τελευταίο δεν προβλέπεται. Είμαστε όλοι ηλίθιοι-ή σχεδόν όλοι-, κι έχουμε κουράσει πια.
