Καιρό είχα να γράψω ομολογουμένως άρθρο μιας και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας δεν επιτρέπουν την περαιτέρω ενασχόλησή μου. Οπότε θα επιδοθώ στην αγαπημένη μου ασχολία σήμερα, να προσπαθώ να βάλω σκόρπιες σκέψεις και θέματα σε μια σειρά. Αγαπητοί αναγνώστες ετοιμαστείτε. Και οι δύο πιστοί(sic). Έχουμε απ’ όλα: Τουρκία, μουσεία, καλλιτέχνες, Γαλλία, ό,τι θέλετε.
Τη στιγμή που ο αριθμός των νεκρών σε Τουρκία και Συρία αυξάνεται κάθε λεπτό και υπάρχει πρόβλεψη ακόμα και για 200.000 εγκλωβισμένους αυτή τη στιγμή, αποδεικνύεται περίτρανα πως για κάθε στιγμή πίστης στην ανθρωπότητα, έρχεται άλλη μια για να την πατήσει κάτω και να τη φτύσει. Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που θεωρούν αυτό που συνέβη θεία δίκη για την Πόλη, το Μαντζικέρτ και το 22. Οι εθνικιστικές επενδύσεις, οι μοναδικές ουσιαστικές υποδομές στις δύο χώρες (ας μείνουμε σε αυτές) έχουν πιάσει τόπο. Υποτιμάται πόσο γερά έχουν γραπώσει τους δύο λαούς. Το ξεχνάμε συνεχώς. Προφανώς οι ηλίθιοι υπάρχουν και από τις δύο πλευρές. Από τη μία όνειρα για το Βυζάντιο και από την άλλη για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και οι κεχαγιάδες κεχαγιάδες και στις δύο όχθες του Αιγαίου. Πάνω λοιπόν που βρισκόμασταν στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις, ήρθε το Charlie Hebdo για να δώσει κάτι διαφορετικό.
Το σκίτσο του περιοδικού <<σύμβολο>> είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα της χαιρεκακίας και κακοψυχιάς της Δύσης όταν το χατίρι της δεν γίνεται. Γιατί αν έχεις τον σωστό συγχρονισμό όλα είναι απλά. Γροθιά στον φασίστα Ερντογάν λοιπόν το σκίτσο πάνω στα ζεστά πτώματα. Γροθιά στον παρανοϊκό φασίστα ηγέτη που χαϊδεύαμε χρόνια, αλλά μας βγήκε λίγο ζουλάπης. Σίγουρα όμως ένα μεγαλοπρεπέστατο μεσαίο δάχτυλο στους ζεστούς ακόμα νεκρούς και στις οικογένειές τους, που αποφασίζουν ενεργά για την τουρκική πολιτική. Η Δύση και ειδικά η Ευρώπη δεν ξέρει πλέον από πού την βαραίνει. Είναι προφανές. Στην τελική αν το πάμε εκεί, ποιος έχει άλλοθι; Ο Τούρκος του Γκαζιάντεπ ή ο Γάλλος/Ευρωπαίος; Η σύγχυση στο μυαλό και η έλλειψη σημασίας στις λέξεις, προκαλούν εν μέρει τέτοια φαινόμενα. Έχεις κάθε δικαίωμα όπως θα ισχυρίζονται πολλοί, να εκφράσεις την άποψή σου. Όποια κι αν είναι αυτή. Έχει όμως ταυτόχρονα το δικαίωμα ο καθένας να κρίνει την άποψη αυτή. Αυτό δεν καθιστά τη θέση σωστή ή δικαιολογημένη, απλά και μόνο επειδή μπορεί να ακουστεί.
Στην εντεύθεν του Αιγαίου όχθη, η <<Σταυροφορία>> της ελληνικής κυβέρνησης εναντίον του πολιτισμού και της λογικής συνεχίζεται. Οι καλλιτέχνες εγκαταλείπονται στην τύχη τους με εκδικητική διάθεση, καθώς τολμούν να μην κάνουν μια κανονική δουλειά και να ζητούν στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αντίκρυσμα στα πτυχία τους. Βέβαια από χαραμοφάηδες που γρατζουνάνε κιθάρες και ζωγραφίζουν τι να περιμένεις. Είναι εκπληκτικός αυτός ο στρουθοκαμηλισμός των ιθυνόντων. Εμείς αυτό θέλουμε να κάνουμε. Δεν συζητάμε τίποτα. Συμβιβασμούς, βελτιώσεις ή έστω να ακούσουμε κάτι άλλο. Εμείς αυτό θέλουμε. Τέλος!
Την ίδια ώρα πέντε μουσεία, δύο εκ των οποίων στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με το νομοσχέδιο Μενδώνη αποσπώνται από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο και μετατρέπονται σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Με απλά λόγια, ανοίγει ο δρόμος για να βρίσκονται τα αρχαία οπουδήποτε μακριά από εδώ και φυσικά η περαιτέρω αποξένωση του κόσμου από την ιστορία και το παρελθόν του. Πέτρες είναι ούτως ή άλλως οπότε μπορεί να ναι και καλό δεν ξέρω.
Γενικά είμαστε εν μέσω προεκλογικής περιόδου, στην οποία οι μεν έρχονται με φόρα, οι δε αποκλείουν ακροδεξιούς από τη Βουλή, έχοντας ακροδεξιούς υπουργούς και οι έτεροι ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν με αυτόν που τους παρακολουθούσε. Εν τω μεταξύ η ακρίβεια τσακίζει, επιτόκια αυξάνονται, φοιτητές κάνουν μάθημα με μπουφάν και κλήρο για τη θέρμανση. Και πόσα ακόμα… Συνεχίζουμε….
