Ξέρω! «Άσε μας, κουκλίτσα μου» και τα σχετικά! Αλλά πριν αρχίσεις να με «στολίζεις», να σε προλάβω λέγοντας ότι ΔΕΝ θα σου κάνω κήρυγμα για το αν και πόσο καλός/ καλή είσαι με το νοικοκυριό σου. Θα πω όμως με αφορμή αυτό τη γνώμη μου από μία οπτική γωνία, που και την έμαθα και τη βίωσα στην πράξη.
Το αν συγυρίζεις τέλεια το σπίτι σου ή όχι, δεν με ενδιαφέρει. Ό,τι θέλεις, κάνε. Εσύ ζεις εκεί μέσα. Όχι εγώ. Γι’ αυτό ακριβώς ΔΕΝ μου πέφτει λόγος!
Είχα όμως μία γιαγιά Σμυρνιά στην καταγωγή, από τα χέρια της οποίας πολύ δύσκολα γλύτωνες σημειωτέον! Από μικρό κοριτσάκι με κυνηγούσε από πίσω και με «έψελνε» διαρκώς «Είτε δούλα είσαι, είτε κυρά, το σπίτι σου και τα μάτια σου πάντα»! Τότε φυσικά δυσανασχετούσα και ξεφυσούσα, αφού ήθελα να παίξω με τις κούκλες μου, αλλά η γιαγιά φώναζε «Πρώτα θα κάνουμε τις δουλειές και μετά!». Και με βομβάρδιζε με ατελείωτα επιχειρήματα η συνονόματη, λατρεμένη και αείμνηστη πλέον γιαγιά:
- «Αν μου γίνεις ανεπρόκοπη, πώς θ’ ανοίξεις σπίτι; Ποιος θα σε πάρει; Τι θα λένε για μένα και τη μάνα σου; Πως αναθρέψαμε μία ανοικοκύρευτη;» (Όταν μεγάλωσα αρκετά, άρχισα να της αντιμιλώ «Όλο και κάποιος θα τυφλωθεί! Μην απελπίζεσαι, γιαγιά!» Ξέρω! Γλωσσού από μικρή και δεν μου φαίνεται… εκ πρώτης όψεως! Το παραδέχομαι ωστόσο…)
- «Ντροπή είναι να έρχεται ο κόσμος στο σπίτι και να είναι σε μαύρο χάλι!» (Γενικότερη εκδοχή του «Δεν τρώμε ΠΟΤΕ το γλυκό στο βάζο, γιατί δεν θα έχουμε τίποτα να κεράσουμε!»)
- «Κι αν κοπεί το ρεύμα ή χαλάσουν τα ηλεκτρικά ξαφνικά να μην ξέρεις να πλένεις κάτι εκτάκτως στο χέρι αντί στο πλυντήριο, να μαγειρέψεις στο πετρογκάζ έστω ένα γρήγορο φαγητό κατσαρόλας αντί στο φούρνο, να ράψεις ένα κουμπί ή το ξεχειλωμένο στρίφωμα της φούστας στο χέρι αντί στη ραπτομηχανή;»
Δεν ξέρω εσύ τι «άκουγες» από μικρό παιδάκι, αλλά εγώ τα «άκουγα» για τα καλά!
Όταν όμως έφυγα κάποτε από το πατρικό μου σπίτι για να ζήσω μόνη μου για πρώτη φορά ως φοιτήτρια πλέον και δεν είχα τη δυνατότητα να με επισκέπτεται τακτικά η μητέρα μου από το νησί μου και να με φροντίζει, κατάλαβα γιατί η γιαγιά επέμενε τόσο πολύ. Τότε άρχισα όχι μόνο να θυμάμαι με αγάπη αλλά και να ευγνωμονώ τη γιαγιάκα μου, που μου έμαθε όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα.
Ωστόσο συνειδητοποίησα ότι το ζητούμενο δεν ήταν απλά και μόνο να μάθω να «αστράφτει το σπίτι» γιατί «τι θα πει ο κόσμος». Το ουσιαστικότερο ήταν κάτι άλλο, που η γιαγιάκα με απολυτήριο Δημοτικού μεν, αλλά με τεράστια εμπειρία ζωής δε, δεν μπορούσε να το πει πιο «επιστημονικά». Πως κάθε άνθρωπος πρέπει από πολύ νωρίς στη ζωή του να αναπτύξει δεξιότητες τέτοιες ώστε να μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά κι έξυπνα την όλο και πιο σύνθετη κι απαιτητική καθημερινότητά του. Τόσο ζώντας αυτόνομα, όσο και σε συνεργασία με τα λοιπά εξίσου αυτόνομα και ικανά μέλη της οικογένειας, που μελλοντικά θα δημιουργήσει.
Επομένως οι οικοκυρικές και κατ’ επέκταση οι οργανωτικές και λοιπές δεξιότητες που αποκτάς ως εκκολαπτόμενος/ εκκολαπτόμενη νοικοκύρης/ νοικοκυρά, σε ακολουθούν σε ολόκληρη τη ζωή σου βγάζοντάς σε πάντα από μία δύσκολη θέση. Από το να μελετάς επιμελώς τα μαθήματά σου και να παραδίδεις εγκαίρως τις εργασίες σου μέχρι το να είσαι αποτελεσματικός, συνεπής κι αξιόπιστος στις προσωπικές κι επαγγελματικές σου υποχρεώσεις.
Γιατί αυτές οι πολύτιμες δεξιότητες και ικανότητες που αναπτύσσεις από τη νεαρή ηλικία και καλλιεργείς διά βίου, δεν κατακτώνται από τη μία μέρα στην άλλη σε κάποια θεωρητική σχολή οικοκυρικής. Αποκτώνται, όταν τις κάνεις πρώτα πρακτική εφαρμογή και τις εντάξεις στην καθημερινότητά σου, ώστε να σου βγαίνουν πλέον αβίαστα κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσεις μία επείγουσα κατάσταση είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Και φυσικά αυτό αφορά και στα δύο φύλα.
Είτε έχεις λοιπόν «μεγαλώσει στα πούπουλα», είτε είσαι ένας πολυάσχολος επαγγελματίας, είτε ασχολείσαι αποκλειστικά με τα οικοκυρικά, είτε πρέπει να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα χωρίς τη βοήθεια κανενός, πρέπει να είσαι σε θέση να ενεργείς με σειρά, τάξη και «νοικοκυροσύνη». Πρέπει να μπορείς να παρατηρείς, να αξιολογείς, να κατευθύνεις και κάποιες φορές, αν χρειαστεί, να «είσαι πάνω από το κεφάλι» των συνεργατών σου που διεκπεραιώνουν οποιαδήποτε εργασία για λογαριασμό σου, μέχρι να μάθουν τι ακριβώς περιμένεις από αυτούς.
Αν όμως δεν έχεις καταπιαστεί ποτέ προσωπικά με αυτό, τι είδους οδηγίες θα δώσεις για να γίνει σωστά η «δουλειά»; Αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση να πρέπει να οργανώσεις και να διεκπεραιώσεις οτιδήποτε παράγοντας πρακτικό κι ωφέλιμο αποτέλεσμα; Να «βρέξεις τα πόδια σου» που λένε; Πώς θα μάθεις να «κουμαντάρεις» αρχικά εαυτόν, να συμμετέχεις ως λειτουργικό μέλος σε μία εκτενή και πολυσύνθετη ομάδα συνεργατών ή ακόμη ακόμη να αποκτήσεις σταδιακά τις κατάλληλες δεξιότητες, όταν κληθείς να αναλάβεις περισσότερες και πιο σοβαρές ευθύνες διευθύνοντάς την μία ημέρα των ημερών;
Για το καλό σου λοιπόν δεν πρέπει να βασίζεσαι αποκλειστικά στο γεγονός ότι θα σε ξελασπώνει πάντα κάποιος τρίτος, που θα οργανώνει και θα «ξεμπερδεύει» τις δουλειές σου. Τουναντίον πρέπει να υϊοθετήσεις από πολύ νωρίς τη νοοτροπία, την καλή συνήθεια και το πολύτιμο εφόδιο ζωής να βάζεις προσωπικά «τάξη σε όλα»!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
