Φαντάζομαι πως λίγο πολύ όλοι έχετε δοκιμάσει να κρατήσετε την αναπνοή σας για όσο περισσότερο μπορείτε μέσα στο νερό; Για παράδειγμα στον πάτο μιας πισίνας κολυμβητηρίου μετρώντας αντίστροφα μέχρι να μην αντέχετε άλλο πια και να βγείτε γρήγορα στην επιφάνεια για μία βαθιά ανάσα ζωής; Και γιατί το κάνουμε αυτό; Μα φυσικά για να τεστάρουμε τα όρια της αντοχής μας.
Προσωπικά μία φορά αποφάσισα να το δοκιμάσω και τρόμαξα για τα καλά τον προπονητή μου της κολύμβησης, που αναγκάστηκε πανικόβλητος να πέσει με τα ρούχα στην πισίνα για να με τραβήξει έξω άρον άρον νομίζοντας ότι πνιγόμουν! Αλλά καμία σχέση με ό,τι φοβήθηκε.
Απλώς ολοκλήρωσα την άσκηση που μας έβαλε και απομακρύνθηκα από το σημείο της βουτιάς συνεχίζοντας να κολυμπώ κάτω από την επιφάνεια του νερού. Είχα αποφασίσει να παραμείνω στον πάτο της πισίνας όσο περισσότερο μπορούσα για να δοκιμάσω την αντοχή μου στο να κρατήσω την αναπνοή μου πέρα από τον ζητούμενο χρόνο της άσκησης. Στα 7 σου έτη, αν θυμάμαι καλά, σου έρχονται μερικές φορές κάτι τέτοιες «φαεινές» ιδέες. Φυσικά η κατσάδα που άκουσα από προπονητή και γονείς ήταν το λιγότερο… Το περισσότερο και η ουσία για μένα ήταν αλλού.
Έκανα μία συνειδητή επιλογή με ατομική μου ευθύνη να δοκιμάσω την αντοχή μου σε συνθήκες σχετικά ελεγχόμενες. Γνώριζα ήδη τις δυνατότητές μου. Δεν θεώρησα ότι θα κινδύνευα, γιατί μπορούσα ανά πάσα στιγμή να σταματήσω τη δοκιμή αφού δεν βρισκόμουν σε μεγάλο βάθος. Δεν έθεσα κανέναν άλλο σε κίνδυνο. Ήθελα μόνο να διαπιστώσω πόσο παραπάνω μπορώ να αντέξω σε περίπτωση που χρειαστεί στο μέλλον σε θάλασσα και λίμνη που έχω επιδιώξει να κολυμπήσω. Αν δεν το δοκίμαζα πρώτα στο ασφαλές περιβάλλον του κολυμβητηρίου, που αλλού;
Δεν σας προτείνω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να κάνετε κάτι ανάλογο!!!
Απλώς νομίζω ότι, μπορεί μεν να τιμωρείσαι αν δεν ακολουθείς πιστά τους κανόνες κάθε περιβάλλοντος, αμφισβητώντας όμως ενίοτε τα περιοριστικά όρια που σου θέτουν οι τρίτοι αλλά και τα δικά σου ανακαλύπτεις τις πραγματικές αντοχές σου και τις διαχειρίζεσαι όλο και καλύτερα στο μέλλον. Κι αυτή η ικανότητα αυτεπίγνωσης είναι η καλύτερη «προίκα» και το πραγματικό «οξυγόνο» που χρειάζεσαι για να βγεις στην «επιφάνεια».
Μάλλον δεν υπάρχει έστω κι ένας προπονητής που να έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας και να μην έχει να λέει ότι είμαι ατίθαση κι απρόβλεπτη και μάλλον θα γελάνε, αν τύχει ποτέ και διαβάσουν αυτό το κείμενο… Μικρό το κακό και χωρίς να γίνομαι αγενής δεν με απασχολεί καθόλου, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα πως όλοι χρειαζόμαστε αυτό το είδος «οξυγόνου» στη ζωή μας. Και πως δεν πρέπει να κλυδωνιζόμαστε από αμφιβολίες, όποτε παρά τις όποιες τυχόν δυσκολίες το διεκδικούμε με κάθε κόστος. Θεωρώ ότι πάντα αξίζει τον κόπο…
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
