Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για δύο κοινωνικές ομάδες ανθρώπων, ανάμεσα σε πλείστες άλλες που έχω εντοπίσει να συναπαρτίζουν την κοινωνία μας, με τόσο διαφορετικά κι ετερόκλητα χαρακτηριστικά -για την ακρίβεια αντιδιαμετρικά αντίθετα- που ωστόσο αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά μεταξύ τους, γιατί έχουν κι αρκετά κοινά στοιχεία π.χ. όμοιο κώδικα ηθικών αξιών.
Η μία είναι εκείνη στην οποία ανήκουν όσοι διψούν για την απόλυτη εξουσία, κυριαρχία κι επιβολή σε κάθε επίπεδο με οποιοδήποτε τίμημα. Είναι συνήθως άνθρωποι δραστήριοι, παραγωγικοί, εργατικοί, καιροσκόποι, αδίστακτοι, μηχανορράφοι και με υπέρμετρο εγωισμό. Μιλούν πολύ καλά τη γλώσσα του χρήματος, αλλά δυστυχώς μόνο αυτή. Μοστράρουν όλο τουπέ κι επίδειξη το καρνέ από τον φουσκωμένο τραπεζικό τους λογαριασμό, τα κλειδιά του ακριβού αυτοκινήτου τους, κλπ. αποκτήματα του κοινωνικού status τους και σου λένε μελιστάλαχτα «Τι ποσό να συμπληρώσω για αυτό που θέλω να κάνεις για μένα… sugar;». Στο πλευρό τους ως συντρόφους τους, μόνιμους ή περιστασιακούς ή και τα δύο ταυτόχρονα, μπορούν μόνο να ανεχθούν… ανθρώπους-«μπρελόκ». Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η άλλη ομάδα, που τους συμπληρώνει, ώστε να αισθάνονται ολοκληρωμένοι.
Η άλλη λοιπόν ομάδα είναι το υπολειπόμενο κομματάκι του παζλ της «επιτυχημένης» ζωής των πρώτων, οι «υποτακτικοί», οι «καρπαζοεισπράκτορες», αυτοί που τονώνουν τον εγωισμό των πρώτων, όσοι δεν διαθέτουν επίγνωση της προσωπικής τους αξίας και της ποιότητάς της ή μάλλον έχουν ιδιαίτερα εσφαλμένη οπτική κι αντίληψη αυτής, ώστε να την «ξεπουλούν» φθηνά ή ακριβά αναλόγως του ύψους του «κασέ» τους, όσοι βολεύονται ηθικά με όσα υλικά ανταλλάγματα τους προσφέρει η πρώτη ομάδα, όσοι έχουν συνειδητά επιλέξει το ρόλο του «κηφήνα», της γυναίκας-«τρόπαιου», του «toy-boy», του «θύματος», κλπ.
Βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η πεποίθηση πως όλοι οι άνθρωποι γύρω τους εντάσσονται αναγκαστικά στη μία ή στην άλλη ομάδα, και πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσες… αποχρώσεις του γκρι. Μόνο που στη ζωή δεν υπάρχει μόνο ο διαχωρισμός σε μαύρο-άσπρο. Τουναντίον υπάρχουν πολλές παραπάνω από τις… πενήντα αποχρώσεις του γκρι κι επίσης πάρα πολλά ολοφώτεινα χρώματα. Προσωπικά λατρεύω τα χρώματα και για αυτό δεν θα μπορούσα να αντέξω να ανήκω ή να ενταχθώ σε καμία εκ των δύο αυτών ομάδων. Θεωρώ ότι σε ανάλογη περίπτωση θα έχω επιλέξει την απόλυτη δυστυχία στη ζωή μου.
Και ποιος αλήθεια θέλει να ζει δυστυχισμένος;!!!
Αλλά είναι απλώς η γνώμη μου…
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
