Οι εκλογές πλησιάζουν, οι αρχηγοί των κομμάτων περιοδεύουν ανά την επικράτεια και η ένταση συνεχώς αυξάνεται. Έχουμε μια προεκλογική αναμέτρηση στην οποία οι μεν ψάχνουν τις βρωμιές των δε, και όλοι μαζί επιδίδονται στο προσφιλές “ναι αλλά εσείς”. Πρόκειται για μια αντιπαράθεση επιπέδου που θα ζήλευε κάθε καυγάς πεντάχρονων, αν και ακόμα και αυτό το εκφράζω με επιφύλαξη. Η κατάσταση στην χώρα είναι κάτι περισσότερο από σκοτεινή, με φως να μη διαφαίνεται στον ορίζοντα αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Βρισκόμαστε εδώ και καιρό σε μια περίοδο υποτίμησης της νοημοσύνης μας, αφόρητων πιέσεων και τρομερής απογοήτευσης
Είναι πλέον προφανές πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν έχει πολιτική σκέψη και κριτήριο. Τα δεδομένα με τα οποία λαμβάνουμε αποφάσεις είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα. Η άποψη πως μία ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια και το να βρίζω την τηλεόραση με κάνουν ενεργό πολίτη, δεν έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα σωστή. Είναι χρήσιμη ωστόσο για να ικανοποιήσουμε τα σύνδρομα και τα συμφέροντα που φθάνουν μέχρι την έκταση των χεριών μας. Την ίδια ώρα, ένα πολιτικό προσωπικό εν πολλοίς ανίκανο και αλαζονικό, το οποίο όμως έχει <<βρει τα κουμπιά μας>> συνθέτουν ένα σκηνικό αποπνικτικό μεν, βολικό για τους περισσοτέρους από εμάς δε.
Σε μια χώρα στην οποία μπορεί να σκοτωθείς ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε, που κάθε έννοια δικαιοσύνης έχει καταντήσει ανέκδοτο εδώ και χρόνια, που το μοναδικό <<προϊόν>> που παράγουμε εξάγεται τιμής ένεκεν στο εξωτερικό με τις ευλογίες του κράτους, σε μια χώρα που η βία κάθε μορφής αυξάνεται μέρα με τη μέρα, κυβερνούν τα συμφέροντα με μπροστάρηδες επίθετα, πωλητές, <<δημοσιογράφους>>, κι εμείς καθόμαστε σε ένα φλεγόμενο σπίτι και λέμε ότι όλα πηγαίνουν καλά.
Είναι ύψιστης σημασίας να κατανοήσουμε ότι ο ευνοημένος μιας κατάστασης ποτέ δεν έχει λόγο να την αλλάξει. Εμείς πρέπει να απαιτήσουμε αλλαγή, κάθε μέρα, σε κάθε γωνία, και πρωτίστως από τους εαυτούς μας για να αρχίσουν τα πράγματα ενδεχομένως σε βάθος χρόνου να βελτιώνονται. Η θλιβερή διαπίστωση έρχεται ωστόσο γρήγορα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν όλα αυτά. Οι εκλογές θα έρθουν, θα περάσουν και όλα θα συνεχίσουν να κυλούν όπως και πριν, όπως και τόσα χρόνια. Ειλικρινά αναζητώ συχνά κάτι να πιαστώ, να διατηρήσω μια ελπίδα, όσο φρούδα και αν είναι αυτή. Πλέον είναι μάταια.
Δεν είναι απορίας άξιο επομένως, το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας αλλά και όχι μόνο, ψάχνει εμπράκτως και εναγωνίως σε πολλές περιπτώσεις το εξωτερικό, σε μια αναζήτηση διεξόδου. Και πως να κρατήσεις έναν Έλληνα από το να φύγει; Με τι επιχειρήματα; Με μάχες παρόντες και πάλη; Με ποιόν σύμμαχο; Τον ήλιο; Οι εκλογές οπότε πλησιάζουν. Ε και;
