Οι ημέρες και οι εβδομάδες περνούν και νομίζω μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα, μεταξύ πολλών, συμπέρασμα. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, και θα περάσει πολύς καιρός όχι πριν καλυτερεύσουν, αλλά πριν σταματήσουν να χειροτερεύουν. Όπου κι αν κοιτάξεις δεν υπάρχει κάποια χαραμάδα ελπίδας στο εγγύς μέλλον. Ας αρχίσουμε.
Βιώνουμε έναν ακόμα πόλεμο σε Ευρωπαϊκό έδαφος, όσο κι αν αγνοούμε επιδεικτικά τους προηγούμενους, οι οποίοι δεν ήταν και όχι τόσο μακριά χρονικά. Η απειλή γενικευμένου πολέμου, όσο και αν φαντάζει μακρινή, εντούτοις υπάρχει. Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος φαντάζει εξαιρετικά πιθανός, ειδικά με τους χειρισμούς της ελληνικής πλευράς. Η Ευρώπη και όχι μόνο έκανε μια υπέροχη πιρουέτα και στράφηκε σε φασιστικές πρακτικές, την ώρα που η ευρωπαϊκή ενοποίηση αμφισβητείται, και θα συνεχίσει να αμφισβητείται εντονότερα, παρά τις φανφάρες των κυβερνήσεων. Οι οποίες κυβερνήσεις συναγωνίζονται επάξια την Μαρία Αντουανέτα. Βιώνουμε μια ενεργειακή κρίση, η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον πέντε χρόνια σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές. Θα επέλθει ενεργειακή και όχι μόνο φτώχεια(χωρίς φυσικό αέριο δεν έχει λιπάσματα μεταξύ άλλων φερειπείν). Οι τιμές των πάντων εκτινάσσονται, τίθεται ζήτημα επιβίωσης, αλλά αν μειώσουμε τον φόρο στα καύσιμα θα ευνοηθούν οι πλούσιοι. Η βενζίνη θα φτάσει καφέ στην παραλία σε τιμή αλλά το εικοσάρικο ήταν πάντα εικοσάρικο. Ας μην ξεχνάμε τα δημοσιογραφικά και όχι μόνο σκουπίδια, τα οποία εμπορεύονται τρέλα εδώ και καιρό.
Οι δολοφονίες αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, τα πανεπιστήμια έχουν παραλύσει, το εργασιακό πεδίο είναι απελπισία. Αναφέρομαι φυσικά σε μερικούς μόνο τομείς. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις μεγαλύτερες γενιές. Δεν μπορώ να φανταστώ πως αισθάνεται η γενιά των γονιών μου, με οικογένεια και όλα τα παρεμφερή. Από τη δική μου σκοπιά, τη σκοπιά ενός εικοσιπεντάχρονου, βλέπω ένα ατελείωτο σκοτάδι. Δεν υπάρχει κάτι να κρατηθείς. Ότι και να σκεφτείς σε συνθλίβει. Εργασία, σπουδές, σχέσεις, μέλλον. Δεν ξέρω πως ένιωθαν οι άνθρωποι σε παλαιότερες εποχές μεγάλης κρίσης αλλά εγώ νιώθω ένα μούδιασμα. Τι γίνεται; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Θα αλλάξει το οτιδήποτε; Υπάρχει κάτι το οποίο να μπορεί να σε κρατήσει; Πόση πίεση να αντέξεις; Πότε θα τελειώσει, αν και το ξέρω ότι είμαστε ακόμα στην αρχή.
Ζούμε απίστευτες ημέρες. Δεν θα μιλήσω για προηγούμενες ή επόμενες γενιές. Η γενιά της κρίσης όμως έχει σακατευτεί. Έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Είναι πλέον προφανές. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
