Ο μέσος συνετός και νοήμων άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη έχει στρεσαριστεί σε μεγάλο βαθμό από την εμφάνιση του πρωτόγνωρου αυτού ιού, του κορωνοϊού, και τις επακόλουθες επιπτώσεις της πανδημίας. Καταρχάς από τον εγκλεισμό που υπέστημεν στα καλά του καθουμένου και την όποια περιστολή των προσωπικών μας ελευθεριών για λόγους δημοσίου συμφέροντος (προς χάριν του εννόμου αγαθού της δημόσιας υγείας). Παράλληλα από την οικονομική δυσπραγία που προέκυψε μέσα από διάφορες δυσκολίες και προκλήσεις που αντιμετώπισε το ελεύθερο, διαμετακομιστικό εμπόριο στη διακίνηση των υλικών αγαθών και από το «κρασάρισμα» ουσιαστικά των συστημάτων logistics παγκοσμίως. Αλλά και η παροχή αυτή καθ’ αυτή υπηρεσιών επλήγη σημαντικά, ιδιαίτερα δε αυτές οι υπηρεσίες που δεν μπορούν να προσφερθούν ηλεκτρονικά κι εξ αποστάσεως, παρά μόνο επιτόπου κι αυτοπροσώπως κατά τη συνάντηση παρόχου και δέκτη της υπηρεσίας.
Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν ένας στρεσαρισμένος άνθρωπος το τελευταίο που χρειάζεται και θέλει να ακούσει από σένα είναι «Ηρέμησε και συνέχισε τη ζωή και τις καθημερινές σου δραστηριότητες σαν να μη συμβαίνει τίποτα». Είναι σαν να είσαι «βαλτός», να πηγαίνεις γυρεύοντας και να τον προκαλείς για να εκραγεί! Θα σου πει –και με το δίκιο του- «Μα πάς καλά, άνθρωπέ μου; Κόσμος πεθαίνει γύρω μας και ήρθαν τα πάνω-κάτω, έτσι εύκολα που μεταδίδεται αυτός ο ιός!» Οπότε καλό θα ήταν να μην εξωθούμε το εντελώς «φρικαρισμένο» κι αγχωμένο εκείνο τμήμα του πληθυσμού στα άκρα εξαντλώντας την υπομονή του.
Τουναντίον νομίζω πως πρέπει όχι απλώς να επιτρέπουμε, αλλά έτι περισσότερο να υποστηρίζουμε ηθικά και ψυχολογικά και τους πλέον τρομοκρατημένους εξ αυτών, παροτρύνοντάς τους να βιώσουν κανονικά τα αρνητικά συναισθήματά τους για να τα αποβάλλουν στη συνέχεια εξωτερικεύοντάς τα με υγιή τρόπο, όπως μέσα από την προσωπική έκφραση και τη συζήτηση για αυτό που τους αγχώνει και τους φοβίζει πιο πολύ απ’ όλα. Αν αντιθέτως τους εμποδίσουμε να το πράξουν και τελικά το καταπιέσουν, θα είναι ιδιαιτέρως βλαπτικό για την πνευματική τους ισορροπία.
Παράλληλα ελλοχεύει και ο κίνδυνος ώστε ο πολύς εφησυχασμός, στον οποίο τους προτρέπουμε αρχικά ενστικτωδώς για το καλό τους, να τους οδηγήσει τελικά στο άλλο άκρο. Δηλαδή να χαλαρώσουν τόσο πολύ και να πιστέψουν σχεδόν ότι «δεν τρέχει κάστανο» που διαβιούμε σε συνθήκες πανδημίας, και να επιδοθούν στη συνέχεια σε συμπεριφορές απερίσκεπτες και άκρως επικίνδυνες για την δημόσια υγεία. Για παράδειγμα υιοθετώντας τη νοοτροπία τύπου «Σίγα. Και τι έγινε. Κι αυτό θα περάσει.» πετώντας τα πρωτόκολλα προστασίας, μάσκες κι αντισηπτικά στον κάλαθο των αχρήστων!
Θετικά βήματα κι ευεργετικά παράλληλα για την ψυχολογία μας θα ήταν να επικεντρωθούμε στη φροντίδα της φυσικής μας κατάστασης μέσα από τη σωστή διατροφή και τη σωματική άσκηση. Επίσης καλό θα μας κάνει να βιώσουμε συναισθήματα ευγνωμοσύνης, αλληλεγγύης και θαυμασμού προς όλους τους συνανθρώπους μας που καθένας τους με την ελάχιστη έστω συμβολή από το δικό του μετερίζι, είτε υλικά, είτε ηθικά, προσπαθεί να υποστηρίξει το κοινωνικό σύνολο για να ξεπεράσει το «πανδημικό» στρες. Τέτοια ζεστά, ανθρώπινα συναισθήματα μπορούν πιστεύω πραγματικά να λειτουργήσουν ουσιαστικά αντισταθμιστικά προς τις δυσάρεστες συνέπειες της επιβεβλημένης κοινωνικής αποστασιοποίησης και της μεταξύ μας κοινωνικής αποξένωσης και συναισθηματικής αποσύνδεσης, που συνήθως προκαλεί η απομόνωση και η καταναγκαστική απομάκρυνση από τον πλησίον μας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΣΑΣ
Πηγή εικόνας: Pixabay
