Οι χημειοθεραπείες στις οποίες ενδέχεται να υποβληθεί κάποιος ασθενής είναι διαφόρων ειδών: πολύωρες ενδοφλέβιες που είναι πιθανό να απαιτούν δυο και τρεις μέρες νοσηλείας στην ογκολογική κλινική, ολιγόωρες ενδοφλέβιες με ανάλογη παραμονή στην ογκολογική κλινική βραχείας νοσηλείας, αγωγή με καθημερινή λήψη χαπιών στο σπίτι. Τα δοκιμάσαμε όλα ως τώρα κι έχω ιδία αντίληψη:
Η χημειοθεραπεία κάθε είδους μπορεί να σώσει τη ζωή ενός καρκινοπαθούς – μπορεί και όχι. Όμως η παραμονή, η διανυκτέρευση κάποιου στην ογκολογική (αφήστε την βραχείας γιατί μοιάζει με παράδεισο…), είναι απολύτως καταστροφική για την ψυχολογία και την αισιοδοξία του. Πώς διάολο επιτρέπεται η φιλοξενία ασθενών κάθε σταδίου και φάσης στις ίδιες πτέρυγες; Όταν όλοι συμφωνούν πως το ηθικό για έναν πάσχοντα είναι το Άλφα και το Ωμέγα; Πώς γίνεται να φιλοξενείται ένας νέος 25 ετών για την πρώτη του θεραπεία, στο απέναντι κρεβάτι ενός παππού που δυστυχώς χέζεται πάνω του και ενίοτε αφήνει την τελευταία του πνοή τη νύχτα; Από τι να πάρει κουράγιο ο φρέσκος να συνεχίσει τον αγώνα; Όσο δυνατός κι αν είναι. Βλέπετε, ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και ο ζήλος του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, επαρκεί έως ενός σημείου.
Όταν το τελευταίο πρωτόκολλο με χάπια δεν είχε το αποτέλεσμα που θα έπρεπε, είπα στο γιατρό μου, “Δημήτρη, μη με ξαναβάλεις στο νοσοκομείο “. Έτσι με έστειλε να βάλω port a cath για να κάνω τις θεραπείες μου σπίτι. Ναι, γίνεται!
Ακούστε: απαιτείται μια μικροεπέμβαση λίγων λεπτών που εμφυτεύει υποδόρια στο ύψος της κλείδας έναν υποδοχέα στον οποίο κουμπώνει μια αντλία και όλο αυτό σε μια μικρή “μπανάνα” το παίρνεις και κάνεις την χημειοθεραπεία σπίτι σου. Τελείωσε; Έρχονται σπίτι, στο βγάζουν, κάνεις τα μπάνια σου και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Προσέξτε:
Γιατροί, νοσηλευτές, γνωμοδότησαν πως είναι σωτήριο για τις φλέβες και την ψυχολογία.
Όλη η διαδικασία καλύπτεται από τον ΕΟΠΥΥ, άρα ΔΩΡΕΑΝ για τον ασθενή.
Όλα αλλάζουν όταν είσαι σπίτι, με τα αγαπημένα πρόσωπα, τη θαλπωρή, την ιδιωτικότητα και την βολή σου.
Γιατί δεν το συνιστούν; Γιατί δεν το διαδίδουν; Γιατί δεν το προωθούν;
Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί και το άλλο το έφαγες εσύ. Προφανώς τα συμφέροντα δεν… τέμνονται πρόσφορα.
Κι έτσι συνεχίζουν χιλιάδες ασθενείς καθημερινά, που θα μπορούσαν να είναι στο αγαπημένο τους περιβάλλον και παράλληλα να απαλλάσσουν τη δημόσια υγεία από τη διαμονή, τη σίτιση, την παροχή τόσης φροντίδας, να καταλαμβάνουν κρεβάτια που μας λείπουν και να επιβαρύνουν και τον εαυτό τους, ακυρώνοντας ακόμα και όποια οφέλη των φαρμάκων, με την καταρράκωση του ηθικού τους. Ευτυχώς σήμερα είναι η δεύτερη φορά που το φοράω σπίτι και κάθομαι στο μπαλκόνι μου, αντί στο θάλαμο της Ογκολογικής.
Σε ένα σύστημα που αδιαφορεί αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, σιγά να μην υπάρξει μέριμνα να ζήσεις, ΟΣΟ έχεις ως πάσχων, “καλά”.
Το ερώτημα, βρε… γίδια, είναι ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε; Στρέχετε απόψε το βράδυ, που είναι νύχτα για μπαλκόνι, να βγούμε όλοι μαζί στα… μπαλκόνια μας, να βελάξουμε;;;
