Πέρασα από επιτροπή του ΚΕΠΑ που γνωμάτευσε αναπηρία κατά 80%…
Και τι σημαίνει αυτό. Αναπηρικό επίδομα/σύνταξη;
– Όχι βέβαια, διότι κρίνεστε ικανός για εργασία.
Αλήθεια είναι. ΕΓΩ, συγκεκριμένα, μπορώ και θέλω να εργαστώ. Επειδή η φύση της δουλειάς, η αγάπη μου και η σχετική κατανόηση για την τεχνολογία, αλλά και η προνοητικότητα, με οδήγησαν να στήσω ραδιοτηλεοπτικές εγκαταστάσεις για το διαδίκτυο στο σπίτι μου, εδώ και χρόνια. Εδώ και εννιά μήνες όμως, που μπαινόβγαινα στις ογκολογικές και τα χειρουργεία ή σερνόμουν στο κρεβάτι από παρενέργειες, έτσι κι έπρεπε να σηκωθώ να πάω στη δουλειά, θα ήταν τις μισές μέρες απολύτως αδύνατο.
Δικαιούμαι μήπως βοήθειας στο σπίτι από άνθρωπο;
– Όχι φυσικά, είστε απολύτως αυτο-εξυπηρετούμενος κύριε.
Αυτό παιδιά να μην το πούμε στη γυναίκα μου διότι θα είναι βέβαιη πως την κοροϊδεύω… Κάθε μέρα από κείνες που η ναυτία, η υπερβολική κόπωση, η μετεγχειριτική ακινησία, οι πόνοι, το πρήξιμο και όλα τα υπόλοιπα με καθηλώνουν σε κινήσεις… περιορισμένης ευθύνης, χωρίς την Βιττόρια θα ήμουν ανήμπορος. Όποιος δεν έχει άνθρωπο να τον φροντίσει είναι καταδικασμένος σε πιο αργό και βασανιστικό θάνατο, από όποιον μπορεί να επιβάλλει η αρρώστια.
Μήπως δικαιούμαι το αυτοκόλλητο σήμα για τις θέσεις πάρκινγκ ΑΜΕΑ;
– Ούτε κατά διάνοια. Η αναπηρία σας δε χαρακτηρίζεται κινητική.
Καλά που δε διαγνώστηκα με κανένα 79% και κάτω, να περνάνε κάθε μήνα από το σπίτι, να με… δέρνουν κιόλας. Γνωρίζει κάποιο από αυτά τα σκουπίδια που νομοθετούν, πόση αντοχή έχει κάποιος που πάσχει από καρδιακή νόσο και καρκίνο που έχει κάνει μεταστάσεις στους πνεύμονες, που έχει υποβληθεί σε δυο σχήματα χημειοθεραπείας και ετοιμάζεται για τρίτο; Ξέρει κάποιος από αυτούς τους ξεβράκωτους κώλους, πόσα βήματα μπορεί να κάνει ένας τέτοιος ασθενής, πριν χρειαστεί να καθήσει; Καλά κάνω λοιπόν και σε όποιο νοσοκομείο επισκέπτομαι, παρκάρω στην κενή θέση όποιου διευθυντή βρω και λείπει… Φωναξτε με από τα μεγάφωνα αν ενοχλώ και αν ακούσω, θα βγω να το πάρω. (Πιθανότερο, να μην ακούσω.)
Έχει μεγαλύτερη βαρύτητα πια για μένα να γίνω μια “φωνή” των καρκινοπαθών και ΑΜΕΑ, από το να συνεχίσω να καταπιάνομαι με άλλα στις socialmediaκές τουλάχιστον τοποθετήσεις μου. Τόσος πολύς κόσμος, που περνά δυσκολότερα, χειρότερα, ανασφάλιστος,, ανυπεράσπιστος και φοβισμένος, έχει δικαίωμα να μιλά κάποιος και για πάρτη του. Ακόμα και ΕΝΑΣ άλλος άνθρωπος να ωφεληθεί ή έστω να ξεσπάσει αισθανόμενος πως μιλώ και για κείνον, μου αρκεί.
Το σάπιο σύστημα και οι εκπρόσωποί του, οι δημόσιοι λειτουργοί και όλοι όσοι η κατάρα θα τους φέρει στο δρόμο μου, να είναι βέβαιοι πως δε θα αφήσω να πέσει κάτω οτιδήποτε. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν έχουν να μου πάρουν κάτι που δεν απειλεί να μου το πάρει ο καρκίνος, οπότε τους γράφω στα παπάρια μου, (εκεί, όπου μετά την απώλεια τριχοφυίας λόγω χημειοθεραπείας, έχει ανοίξει πολύς, καινούριος, ελεύθερος χώρος.)
