- Μπουφάν τσαλαπατημένο και πεταγμένο στα σκουπίδια…
- Σκισμένο απουσιολόγιο και τετράδιο στο διάλειμμα πριν ακριβώς από την παράδοση της σχολικής εργασίας…
- Ζευγάρι γυαλιά, κινητό και πορτοφόλι εξαφανισμένα από τη σχολική τσάντα, που έμεινε αφύλακτη στην τάξη κατά τη διάρκεια της ώρας της γυμναστικής…
- Χαστούκι στο πρόσωπο ή τρικλοποδιά στο πόδι του συμμαθητή με ιδιαίτερες ικανότητες για την «πλάκα»…
- Μέχρι και βάναυσους ξυλοδαρμούς εντός αλλά κι εκτός του σχολικού προαυλίου…
Σας λένε τίποτα αυτά τα «ατυχή», όπως συχνά χαρακτηρίζονται, περιστατικά, που ενδεικτικά μόνο αναφέρω; Σας φέρνουν σχετικές αναμνήσεις από τα μαθητικά σας χρόνια, τα «όμορφα και ξέγνοιαστα»; Πάμπολλα τέτοια κι ανάλογες εμπειρίες που λίγο πολύ όλοι μας είτε πληροφορούμαστε με λύπη κι αποδοκιμασία, είτε βιώσαμε προσωπικά, συμβαίνουν ανέκαθεν στο ελληνικό σχολείο, είτε ιδιωτικό, είτε δημόσιο, ως μία ακόμη μικρογραφία της κοινωνίας. Γιατί η βία ξεκινά με ελαφρά «ξεσπάσματα» και κλιμακώνεται με όλο και πιο σοβαρά συμβάντα.
Το πιο σημαντικό στοιχείο ωστόσο που εξακολουθεί να μας παραξενεύει και είναι άξιο απορίας, αποτελεί το γεγονός ότι το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο όσων παιδιών συμπεριφέρονται έτσι, διαφοροποιείται σημαντικά. Θα σπεύσει κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό αποκλείεται και πως μόνο παιδιά προερχόμενα από μη προνομιούχες οικογένειες με δυσκολίες στα οικονομικά τους, εξαιρετικά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των γονιών και εμφορούμενα από έντονο «ταξικό» μίσος, καταλήγουν να βιαιοπραγούν εις βάρος των «λαμπερών» συμμαθητών τους από φθόνο. Και θα σπεύσω να αντιτάξω ότι η εμπειρία έχει αποδείξει επανειλημμένως πως εξίσου μία χαρά συμπεριφέρονται αντίστοιχα βάρβαρα, κυνικά κι απολίτιστα και πολύ πολιτισμένες κι εκλεπτυσμένες «κλίκες» κακοαναθρεμμένων παιδιών, προερχόμενων από ιδιαίτερα εύπορες και κοινωνικά επιφανείς οικογένειες. Υπάρχουν όμως κι άλλες περιπτώσεις παιδιών που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Παιδιά προερχόμενα από οικογένειες που είτε πολύ ξαφνικά απέκτησαν χρήματα και επιρροή και «την είδαν κάπως», είτε αντίστοιχα εξίσου ξαφνικά τα έχασαν όλα μαζί με «τα αυγά και τα πασχάλια». Εκεί να δεις και να φρίξεις απίστευτα συμπλέγματα που υιοθετούν τα «μικρά» από τους «μεγάλους» (γονείς).
Μα πώς γίνεται αυτό;! Μα φυσικά και γίνεται, γιατί δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, αν το μεσημέρι τρώνε άλλοι υγιεινότατες φακές κι άλλοι μπον-φιλέ ή αν διαφοροποιείται κατά καιρούς το μενού στο οικογενειακό τραπέζι αναλόγως των διακυμάνσεων των οικονομικών τους. (Α, και παρεμπιπτόντως η άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι ότι οι φακές είναι το αγαπημένο μου όσπριο και λατρεύω τη δροσερή, «γκουρμέ» φακοσαλάτα.)
Αυτό που αληθινά παίζει καθοριστικό ρόλο θεωρώ, στην εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών είναι πώς ακριβώς οι γονείς διαπαιδαγωγούν το παιδί τους. Πώς το γαλουχούν με τη θλιβερή κι άκρως αντικοινωνική νοοτροπία ότι «Θα σε «καλύπτουμε» για πάντα όποια «βρωμίτσα» κι αν κάνεις, χρυσό μου. Μείνε ήσυχο εσύ στη φανταστική «απυρόβλητη» φούσκα που σου φτιάξαμε, και συνέχισε να φέρεσαι έτσι υπολογίζοντας πάντα στην οικογενειακή «ασπίδα», που μέχρι και θα «χαρτζιλικώσει» δεξιά κι αριστερά για να σε «ξελασπώσει».
Μέχρι πότε όμως, χρυσό μου;! Το έχεις αναλογιστεί αυτό;
Κι εσύ, αγαπητέ κι αξιοσέβαστε για τον καθημερινό αγώνα σου γονέα, αναλογίζεσαι ότι με το «καλό» σου παράδειγμα συνδιαμορφώνεις το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο «αύριο, μεθαύριο» θα ζήσει το παιδί σου… είτε πέφτεις από τα σύννεφα, είτε όχι;!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
