Λατρεύω το καλοκαίρι. Το περιμένω πως και πως για να «μουλιάσω» με την ησυχία μου. Αλλά μόλις ξεκινάει το πολυαναμενόμενο καλοκαιράκι, τη «χάνω»… την ησυχία μου!
Ναι να πάμε για μπάνιο με μεγάλη παρέα. Ναι να πάμε και σε όλα τα “in” beach-bars της αρεσκείας μας. Ναι να πάμε και σε πάρτυ και γάμους και γενέθλια και όπου αλλού θέλετε από όσα διοργανώνονται στην παραλία. Ναι να κάνουμε μπάνιο ακόμη και πολύ αργά το βράδυ κάτω από το μαγευτικό φεγγαρόφωτο, δίπλα σε αναμμένες φωτιές και μελωδικές κιθάρες στην αμμουδιά. Ναι να κοιτάμε ξαπλωμένοι τον λαμπερό έναστρο ουρανό και να συζητάμε μέχρι το ξημέρωμα. Ναι κατηγορηματικά. Ψηφίζω σε όλα ναι. Αλλά…
Υπάρχουν φορές που θέλω απλά μετά τη θάλασσα να στεγνώσω ήρεμα στην ξαπλώστρα μου πίνοντας κάτι δροσιστικό και διαβάζοντας το βιβλιαράκι μου με την ησυχία μου και… να μην γκρεμίζεται το σύμπαν τριγύρω μου!!! Να μην ακούω διαρκώς τις τσιρίδες από μαμάδες σε έξαλλη κατάσταση που πασχίζουν να συμμαζέψουν τα σε ακόμη πιο έξαλλη κατάσταση μωράκια τους. Που αυτό το εφιαλτικό σκηνικό δεν το ζω μόνο στην παραλία! Μα και στην παρακείμενη ψαροταβέρνα! Και στο καφέ πάνω στο κύμα που μου αρέσει να συχνάζω για το πρωινό φρέντο καπουτσίνο μου!
Και ναι, θα φερθώ υπεύθυνα και πολιτισμένα και θα σηκωθώ να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται από τον «πολιτισμό» σου. Θα τρέξω να βρω μία λιγότερο ή και καθόλου οργανωμένη παραλία, όπου δεν θα έχεις την ευκαιρία να έρθεις με το χάος που ενδεχομένως επικρατεί στη ζωή σου μέσα κι έξω από το σπίτι σου, και να τσατιστείς κι από πάνω χοντρά κι αγενέστατα, επειδή ενοχλούμαι που με ενοχλείς! Με το να μη μπορείς να πειθαρχήσεις είτε τον εαυτό σου, είτε το μωράκι σου. Που χαλάτε τον κόσμο γύρω σας από τις διαρκείς στριγγλιές και πετάτε τα πράγματά σας, όπου να ‘ναι αδιαφορώντας εντελώς αν τυχόν ενοχλείτε τους λοιπούς λουόμενους. Που χαμογελαστά και ξεκάθαρα ειρωνικά αναφωνείς ότι στην τελική «Παιδάκι είναι. Τι να κάνω; Να το σκοτώσω;!»
Να σε ενημερώσω λοιπόν ότι λατρεύω τα παιδιά κι επίσης έχω βρεθεί πάμπολλες φορές σε διάφορα παραθαλάσσια και μη θέρετρα ανά τον κόσμο μαζί με άλλους εντελώς άγνωστους προς εμένα ανθρώπους –μα εντελώς ευγενέστατους και πολιτισμένους- και με τις οικογένειες και τα αξιολάτρευτα μωράκια τους. Που τα συμμαζεύουν με τακτ, όταν πρέπει. Που αυτά παίζουν σαν φυσιολογικά, καλοαναθρεμμένα παιδάκια. Που έχουν καλούς τρόπους από το σπίτι τους και κοινωνικοποιούνται με χαριτωμενιά και γλύκα απίστευτη. Και ΟΧΙ ΔΕΝ συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των ενήλικων και των ανήλικων μελών τους, όπως η δική σου οικογένεια… ΧΑΟΤΙΚΑ, ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΚΙ ΑΓΕΝΕΣΤΑΤΑ.
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
