Συνάντησα κάποτε έναν άνθρωπο και πάνω στη συζήτηση για τα προβλήματα της ζωής μού είπε: «Τη «φυλακή» σου την επιλέγεις… νομίζω! Απλά σκέψου το!». Το αναφέρω αυτό, γιατί δεν θέλω να οικειοποιηθώ ως δική μου σκέψη την προτροπή του, που άλλαξε έκτοτε την οπτική μου για «τα βάσανα και τους καημούς» μας.
Σκεπτόμενη τα λεγόμενά του μάλλον εννοούσε ότι γύρω μας υπάρχει ένας θαυμαστός κόσμος που σε περιμένει να τον εξερευνήσεις και σου παρέχει άπειρες ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης. Άρα κάθε τι που μας πιέζει ψυχολογικά, συμβαίνει ακριβώς επειδή το έχουμε επιλέξει, κι άρα επιτρέψει. Απλά δεν είναι τόσο εύκολο αρχικά να το συνειδητοποιήσουμε και στη συνέχεια να το παραδεχτούμε. Χρειαζόμαστε ως έναυσμα μία οποιαδήποτε αφορμή, όπως μία δύσκολη κατάσταση που καλούμαστε να διαχειριστούμε, μία συγκυρία τελοσπάντων μέσα από την οποία θα κάνουμε ένα ακόμη καθοριστικό βήμα για την προσωπική και κοινωνική μας εξέλιξη. Κάπου εκεί συνήθως βρίσκουν γόνιμο έδαφος τέτοιες σκέψεις.
Επομένως νομίζω πως ο «ποιητής» ήθελε να πει ότι οι αιτίες και οι συνέπειες των προβλημάτων μας προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο ως απόρροια του συνόλου των επιλογών μας -σωστών ή λανθασμένων είναι άλλο ζήτημα- να ανεχόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις αδιαμαρτύρητα! Συμφωνώ μαζί του πως δεν είναι καθόλου ωφέλιμο να εξαρτάται η πορεία μας από τη γνώμη και την άμεση ή έμμεση επιρροή των τρίτων (αγγλιστί “peer pressure”) για τα «του οίκου» μας! Τουναντίον υποστηρίζω ανοιχτά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή ότι οποτεδήποτε αποφασίσαμε εξ ολοκλήρου ατομικά -γνωρίζοντας πολύ καλά «τι θέλει η καρδούλα μας»- και υπεύθυνα να δράσουμε αξιοποιώντας μία ευκαιρία, απαντώντας θετικά σε μία πρόταση, λαμβάνοντας μία σημαντική απόφαση για μία ιδιαίτερη περίσταση, είναι γεγονός ότι πήγαμε αναμφισβήτητα ένα βήμα παρακάτω ως προσωπικότητες.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν οι όποιες επιλογές ζωής είναι μία αυστηρά προσωπική υπόθεση, γιατί πιστεύω ότι καθένας μας δεν καταφέρνει να απαντήσει καλά-καλά στα δικά του υπαρξιακά ερωτήματα, πόσο μάλλον σε αυτά ενός τρίτου. Επίσης θεωρώ ότι οι σωστές και οι λανθασμένες επιλογές εντελώς υποκειμενικά χαρακτηρίζονται ως τέτοιες. Η ζωή μας απαρτίζεται από το σύνολο των επιλογών που κάνουμε κάθε λεπτό της ημέρας που διανύουμε φέροντας πλήρως την ανάλογη ευθύνη και το κόστος αυτών. Εφόσον κατανοήσουμε και αποδεχτούμε αυτή τη σπουδαία αλήθεια, μόνο τότε θα βρούμε, κατά την άποψή μου, ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματα που μας ταλανίζουν και που είναι εκ των πραγμάτων εντελώς διαφορετικές για καθένα από εμάς.
Κάποιος άλλος ίσως να προσδώσει ένα παρεμφερές ή και διαφορετικό νόημα στα λεγόμενα εκείνου του ανθρώπου που γνώρισα, και φυσικά είναι δικαίωμά του. Προσωπικά πάντως σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξα αναλογιζόμενη ποια είναι και η δική μου στάση ζωής. Επιλέγω να το μοιραστώ αυτό για να βοηθήσω ενδεχομένως κι άλλους, που «ψάχνονται», να σκεφτούν πως αντιμετωπίζουν τη ζωή τους. Αν κι έχω πλέον επίγνωση ότι είμαι η κυριότερη πηγή των προβλημάτων μου και πως πρέπει να λέω συχνότερα ΟΧΙ σε ό,τι με ενοχλεί αφόρητα και με κουράζει, αστείο παραμένει το γεγονός πως εξακολουθώ να γκρινιάζω…! Εντάξει… περιστασιακά μόνο! Οπωσδήποτε όμως… λιγότερο από πριν!!!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
